Skip Navigation LinksHome > Blog

Blogs van De Open Cirkel

“Leven is onvoorwaardelijk” - Stephan Hausner


De workshop met Stephan Hausner zindert nog na…  verrijkend, verdiepend, zowel zijn manier van opstellen als inhoudelijk, zijn levensvisie.

Hausners uitgangspunt : “Het lichaam van de cliënt leidt de opstelling.”  Hij observeert de lichaamstaal en –reacties van de cliënt nauwgezet en werkt vooral hiermee, meer dan met de representanten.

Hij werkt langzaam, hij geeft de cliënt, en de representanten en de mensen in de kring, véél tijd om alles wat gebeurt te doorvoelen en te laten zakken in het lichaam. In deze zin sluiten zijn opstellingen nauw aan bij focussen en bij somatic experiencing.

Hij gaat daarin ver : een opstelling dient niet om iets op te lossen. De opstelling dient om te “erkennen wat is”. Het gaat er niet om mooie familiebeelden neer te zetten, maar om de realiteit te zien zoals die is.  Niet blijven wachten op wat niet komt, niet vechten voor iets wat je toch niet kan bereiken, niet proberen iets op te lossen wat niet in je mogelijkheden ligt, maar kiezen om te leven.

Leven , het “leven nemen” is onvoorwaardelijk. Dat betekent : ik leef niet voor mijn partner, voor mijn kinderen, mijn carrière, zelfs niet voor mijn passies. “Ik leef” is een uitspraak zonder emotie, zonder hunker, zonder verwijt. Zoiets als het onvoorwaardelijke “Ik ben” van Albrecht Mahr, niet ik ben x of y en ik doe dit of dat : maar gewoon het feit “Ik ben, ik besta”.

Dat vraagt om te  “erkennen en aannemen wat is”, dus ook om te rouwen om wat niét is en de existentiële eenzaamheid te dragen. Dan groeit innerlijke rust en stabiliteit en kan je je leven voluit aannemen zonder anderen te belasten.
Hausner blijft daarin respectvol en zonder oordeel naar elke persoon van het systeem.
Door Fawzia op 23-aug-2015

6 reacties

Hey Fawzia en Louis,

Van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie nieuwe blog! Ik kijk er alvast naar uit!

Ik was niet op de workshop van Hausner aanwezig, en jullie enthousiasme maakt dat ik daar alvast spijt van heb!!

Veel succes!
groetjes,
Cindy
Cindy Schepers op 24 aug 2015 14:33
Dag Fawzia en Louis,
Heel mooie tekst over het werk van Hausner.
Dit raakt voor mij inderdaad aan de essentie van wat we kunnen doen.
Veel groeten,
Paul
Paul D'Haene op 25 aug 2015 18:40
Hei die Fawzia en Louis!
Erg dank weeral voor dit mooie initiatief. Ik ken Stephan Hausner van zijn vroegere werk, dit is weer een stap verder.
Waar ik uiteindelijk toch vragen over heb.
Ik vond juist de kracht van opstellingen om het gestagneerde beeld dat een mens heeft van zijn relaties voor je ogen op te zetten en dan de verschuivingen te zien. Essentieel hierin zijn de krachtbronnen (voorouders, oermoeders, engelen,...) die het onmogelijke mogelijk maken. Het eindbeeld laat dan vaak de geheelde relaties zien INCLUSIEF krachtbronnen.
Wat we zagen bij Stephan is dat blijven werken met de client de opstelling laat veranderen. Dat is boeiend - beide zijn spiegels van elkaar.
Wat ik minder vond is het aandringen op onder ogen zien van eigen existentiele machteloosheid,verdriet in betrokken familiesituaties (het IS zo, aanvaard dit nu) en daar in te vertoeven zonder iets te willen veranderen. Dat vraagt erg veel van de client en gaat voorbij aan wat m.i. juiste de kracht is van de opstellingen: het aanspreken van die hulpbronnen. Wat ik in elk geval heb gezien dat de eerste cliënten waar mee gewerkt werd achteraf niet "straalden" maar eerder in eigen donkerte
bleven zitten en een beetje de boodschap meekregen van: hier moet je zelf door, dit moet tot in het merg doorvoeld, zonder verlangen dat dit anders is. Ik vond dit geen gunstige evolutie in het opstellinsgwerk.
Traumawerk is bodywerk en gaat in voeling met het lijf. Hier zijn erg indrukwekkende methodes voor.
Opstellingswerk is geen traumawerk, maar soulwerk waar een nieuwe richting mogelijk wordt.
Ik ben een voorstander ze niet te mengen.
Zo! Een serieuze knuppel in het hoenderhok he.
Laat maar komen die commentaren. Maar dat was uiteindelijk de bedoeling van deze blog, nee? Groetjes! Johan
Johan Denis op 26 aug 2015 21:17
Dag Johan, graag geef ik een reactie op jou.
Net waar jij last mee hebt, vond ik geweldig. Ik ben geen opsteller, ik werk met Focussen en Voice Dialogue. Ik heb wel al veel opstellingswerk gezien en ervaren.
Opstellen is een beetje magie en het is soms mooi om de krachtbronnen en de verschuivingen in een opstelling te zien of te (h)erkennen.
Wat ik net zo krachtig vond bij Stephan was zijn betrokkenheid bij de cliënt, zijn focussende houding waardoor bij de cliënt wat er gebeurde in de opstelling kan zakken in zijn lijf. Zoals je zegt is heling bodywerk en gebeurt dit door voeling te hebben met wat er innerlijk in je lijf gebeurt (Focussen, Gendlin).
Het is net dit voelen, dit laten zakken van het gebeurde waardoor de cliënt een nieuwe richting kan uitgaan. Het is niet door een ideale opstelling te laten zien maar door een opstelling ten gronde te doorvoelen. Je zin opstellingswerk is geen traumawerk, maar soulwerk ??? Wat bedoel je met soulwerk? En wanneer stap je over naar trauma, hoe groot moet een trauma zijn om trauma genoemd te worden.
Ik vond de manier van werken van Stephan zeer inspirerend en dat niet alleen voor de vraagstellers maar ook voor de representanten én voor het publiek. Ik heb mijn eigen spiegel gezien in meerdere opstellingen én vooral in zijn focussende, accepterende en meevoelende houding. Voor mij was er herkenning in het werk dat ik met Focussen doe met cliënten met kleine en grotere trauma's.
Ik ben nog steeds geraakt door de manier van omgaan met zijn cliënten. Voor mij een schitterend voorbeeld!
Gerd Parquin op 29 aug 2015 17:19
Dag Johan en alle anderen,
mijn eigen reactie op johan heeft me nog beziggehouden, vooral dan het woord 'trauma'. Er is natuurlijk trauma en zware trauma's moeten heel omzichtig benadert. Maar er zijn ook existentiële vragen en waar wij in de workshop mee bezig waren, waren deze levensvragen: waar hoor ik bij? wat zijn mijn behoeften, wat heb ik nodig ?
Mijn eigen reflectie na de workshop leerde me het volgende:
Er is een stuk in mij dat gemis voelt, dat verdriet heeft om wat was en is, maar er groeit een stuk in mij dat groter is dan alle andere en dat dit alles kan dragen en verdragen. En dat stuk maakt mij vrij om te leven, om te genieten, om wat was en is te laten en een keuze te maken voor mezelf. Welke zijn mijn onvervulde behoeften en hoe kan ik zelf daar aan verhelpen? Wil ik graag gezien worden ? Ja. Dus wil ik leren om mezelf graag te zien en voor het leven te kiezen.
De oorzaak van al ons leed zijn onze onvervulde behoeften. We vechten nog steeds om deze behoeften te vervullen, we vechten als een kind dat nog steeds zijn ouders nodig heeft om dit te doen. We vechten om gerechtigheid, genoegdoening. Maar dit vechten heeft geen zin want we blijven pijn en verdriet hebben, we blijven niet krijgen wat we verwachten.
Wat ons nu of in het verleden is aangedaan door anderen, kunnen we niet veranderen. We kunnen iets in ons gevoel en denken veranderen wanneer we stoppen met vechten en kiezen voor het leven. We dienen dus met onze onvervulde behoeften, met onze pijn en ons verdriet te leven. Ze te dragen en te verdragen en niet verwachten dat anderen die voor ons gaan invullen. We hoeven niet meer het kind te zijn dat wacht op … maar wel onze eigen vader en moeder en kiezen om als een volwassene te leven.
Deze stap vraagt om inzicht in de eigen behoeften, vraagt om moed om ze te dragen en dan te kiezen voor het leven.
Wanneer we ontdekken dat al onze spanning (stress, pijn, ongelukkig zijn, vast zitten, …) van binnen komt worden we vrij. Wanneer we de oorzaak ervan buiten ons leggen, zijn we niet vrij, dan is mijn pijn, mijn niet goed voelen de enige mogelijke reactie op de situatie en voel ik niet de vrijheid om te veranderen.
Het heeft geen zin om het negatieve dat was of is te willen veranderen. Ik dien het te dragen, te verdragen, ermee te leven en dan pas kan het veranderen. Deze stap, het verdragen, vraagt moed, vraagt tijd, vraagt ruimte en vooral vraagt liefde voor jezelf.
Gerd
Gerd Parquin op 30 aug 2015 07:28
Dag Johan,
Dank je voor je “knuppel in het hoenderhok” zoals jij dat noemt. Van gedachten wisselen is inderdaad de bedoeling. Boeiend !
Voor mij is het én..én...
De realiteit onder ogen zien, en “aannemen wat is” spreekt mij heel erg aan in opstellingen. Er is zoals je schrijft het beeld dat we hebben van een situatie of van het verleden, en dat is dikwijls éénzijdig, onvolledig, een interpretatie.. Er spelen onbewuste loyaliteiten en verstrikkingen. Opstellingen zijn in die zin voor mij op de eerste plaats een krachtige methode die onbewuste drijfveren en misverstanden, hun wisselwerkingen en effecten, zichtbaar en voelbaar maakt.

Je hebt helemaal gelijk dat de realiteit aannemen véél vraagt en ons confronteert met onze existentiële eenzaamheid. Die is mijn inziens een menselijke gegevenheid …
Zoals Gerd schrijft : dat (ver)dragen vraagt tijd, moed en liefde en mildheid voor jezelf. Dat zijn “verinnerlijkte krachtbronnen”. Ik denk dat we die o.a. opbouwen vanuit uitwendige krachtbronnen, en die kunnen voor ieder anders zijn : de natuur, schoonheid, vriendschap, voorouders, spiritualiteit, waarden..
Zoals we in de ‘systemische rituelen’ van Daan van Kampenhout zien, kunnen we die ook in de opstelling zichtbaar maken als de cliënt daar behoefte en baat bij heeft.

En ik sluit me aan bij Gerd : de manier van opstellen van Stephan werkt voelbaar in het lichaam. Ik heb het als representant aan den lijve kunnen voelen hoe bijvoorbeeld de verstrikking loslaten, mij inderdaad confronteerde met mijn schrik voor existentiële eenzaamheid, én hoe ik dat –in de beslissing ze los te laten- voelde switchen naar een gevoel van innerlijke rust en stevigheid. Geen euforie, maar een diepgaande ervaring die me bijblijft !
Fawzia op 31 aug 2015 21:39